Céline - voyage au bout de la nuit

« Voyager, c’est bien utile, ça fait travailler l’imagination. Tout le reste n’est que déception et fatigues. Notre voyage à nous est entièrement imaginaire. Voilà sa force.

Il va de la vie à la mort. Hommes, bêtes, villes et choses, tout est imaginé. C’est un roman, rien qu’une histoire fictive. Littré le dit, qui ne se trompe jamais.

Et puis d’abord tout le monde peut en faire autant. Il suffit de fermer les yeux.

C’est de l’autre côté de la vie. »



« Des mots, il y en a des cachés parmi les autres, comme des cailloux. On les reconnaît pas spécialement et puis les voilà qui font trembler pourtant toute la vie qu’on possède, et tout entière, et dans son faible et dans son fort… C’est la panique alors… Une avalanche… On en reste là comme un pendu, au-dessus des émotions… C’est une tempête qui est arrivée, qui est passée, bien trop forte pour vous, si violente qu’on l’aurait jamais crue possible rien qu’avec des sentiments… Donc on ne se méfie jamais assez des mots, c’est ma conclusion. »


Tekeningen: Jacques Tardi (heeft het boek van Céline voorzien van illustraties)

Le Pont Mirabeau par Guillaume Apollinaire (1913)

Sous le pont Mirabeau coule la Seine
Et nos amours
Faut-il qu'il m'en souvienne
La joie venait toujours après la peine

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

Les mains dans les mains restons face à face
Tandis que sous
Le pont de nos bras passe
Des éternels regards l'onde si lasse

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

L'amour s'en va comme cette eau courante
L'amour s'en va
Comme la vie est lente
Et comme l'Espérance est violente

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

Passent les jours et passent les semaines
Ni temps passait
Ni les amours reviennent
Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure




hoor het hem voordragen - één van mijn lievelingsgedichten en fudamenteel onvertaalbaar!

anders gezegd

Bouw me geen muur
waar ik me rond moet vouwen
ik wil hier binnen blijven met twee klauwen
op mijn borsten en om mij heen een kletterend vuur
Voel je niet het verdriet
van nooit meer keren,
dat altijd verheven in dezelfde zeren
dat altijd ademen door dezelfde
mond, hoor je haar beven?

Wie ziet nog dit zachte vlees?
Wil iemand zijn hoofd daarin
leggen met kleine likjes troost?

Ik wil hier binnen blijven en drijven
op dat bonkend gekraak van warme lijven
die met hese stemmen elkaar niets zeggen

Maar jouw lieflijk gebod dat nooit meer zegt
zal nooit nog zwijgen
onschuld zal mijn masker blijven

spiegel

(foto: Nadar)


Altijd opnieuw word ik moe van de chaos in mijn hoofd. Ik kan niet uitleggen wat daar allemaal is en een gevoel van fundamentele eenzaamheid is het gevolg. Een troost is natuurlijk dat iedereen daar last van heeft.

Ook word ik moe van altijd alles te moeten.

Maar ik ben lui en dat niet alleen. Om mezelf te vergeten en de chaos niet te horen rommelen, doe ik niets, dat is namelijk het enige dat helpt. Alleen helpt het niet want dan komt de schuld. Het is een altijd glijdende afgrond waarbij je je soms kan vastklampen aan een brekend grassprietje.

Ik vind nooit nog de woorden om schoonheid te schrijven. Ik ben het kwijt. Ik ben aan het verglijden in de echte wereld. Daar word ik zo ongelooflijk bang en stil van soms.

Een troost is natuurlijk dat iedereen daar last van heeft. En veel groeit uit het articuleren van dit probleem: dat leven met jezelf, met dat nooit zwijgend en altijd zo eng kijkende zelf, dat zelf dat vol gaten zit waar iedereen overal in kan kijken behalve jijzelf. Maar hoe kan het groeien als het daar zit als een krop die steeds groter wordt zodat hij niet meer kan worden uitgebraakt.

Daarom is de geest zwakker dan het vlees: omdat de geest dit niet aankan, deze rommel. Het vlees leeft, zalft en zoent. De geest is zonde van het vlees.

waarom

De epidemie dan maar volgen zeker? Misschien helpt het wel om winterse zwaarmoedigheid te verdrijven. En de zoektocht naar schoonheid aan te wakkeren omdat je denkt dat het iemand kan schelen, ook al is dat niet zo. Het internet is toch maar een raadsel. Het wordt soms een verzameling van narcisten genoemd. Je creëert een identiteit waarvan je denkt dat die aanslaat en je past je ook aan aan hoe het zou moeten zijn. Ik denk niet dat dat erg is. In zo'n verwarde tijd als deze hebben we wel nood aan een geconstrueerde identiteit die ons een spiegel voorhoudt, ons duidelijk maakt wie we zijn of wie we willen zijn. We zullen zien of het helpt.