Bouw me geen muur
waar ik me rond moet vouwen
ik wil hier binnen blijven met twee klauwen
op mijn borsten en om mij heen een kletterend vuur
Voel je niet het verdriet
van nooit meer keren,
dat altijd verheven in dezelfde zeren
dat altijd ademen door dezelfde
mond, hoor je haar beven?
Wie ziet nog dit zachte vlees?
Wil iemand zijn hoofd daarin
leggen met kleine likjes troost?
Ik wil hier binnen blijven en drijven
op dat bonkend gekraak van warme lijven
die met hese stemmen elkaar niets zeggen
Maar jouw lieflijk gebod dat nooit meer zegt
zal nooit nog zwijgen
onschuld zal mijn masker blijven
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
eindelijk nog eens een gedicht van ons sarah !
BeantwoordenVerwijderenja, ik ben mijn ondisciplinaire zelf aan het opleggen elke dag een gedicht te schrijven. Daar zal vooral rommel uit voortkomen maar vroeg of laat zal er toch een mooie collectie uit ontstaan hoop ik en dan moogt gij de flap schilderen
BeantwoordenVerwijderen