De indringer

De morgens waarop ik niet schrijf beschouw ik de wereld
als een afvalproduct dat ik kan missen
het is herfst
in rechte straten heb ik heel wat tijd te verliezen
in tuinen zien tafels en stoelen eruit als verdwaalde vogels
maar ik ga voort en spuw om de tien meter
en steun me op het spuug als op een stok
mijn medemensen zien me niet want ik ben doorzichtiger
dan de meest banale gelukswens
en wanneer ik bij de kiosk stop om lucifers
zwijg ik hoe langer hoe koppiger zonder een greintje respect
opeens triest als een erratum nadat men alle fouten heeft gecorrigeerd

Elke dag die voorbijgaat wordt ik almaar vroeger wakker
worden mijn mouwen almaar breder mijn hals almaar dunner
terwijl ik op straat loop weet ik dat niemand zozeer van me houdt
dat hij me kordaat zal terechtwijzen vanwege mijn leegte thuis
en zijn oor zal leggen aan de blauwe plek op mijn schouder
om er te luisteren naar de meteorietstilte

en zo zonder het te willen ben ik een gehoorzaam iemand geworden
in een oude tafellade vind ik de houtbonnen van mijn moeder
(als hartlijdster had ze recht op een extra waar we allemaal van profiteerden)
ik probeer me haar in rook gehulde gezicht voor de geest te halen
's morgens wanneer ze het vuur aanmaakte in de kachel
wie vader noch moeder meer heeft raakt papieren en foto's aan
met de toewijding van een analfabeet kijkend over de daken
naar de dagen die traag voorbijgaan
en geen ander spoor van stilte nalaten
dan de schaduw op de hals van een paard dat de rivier ingaat.

uit: De indringer. Constantin Abaluta. Uit het Roemeens vertaald door Jan H. Mysjkin. Uitgeverij P, 2008, p.26